بزرگنمايي:

پیام سپاهان - کیهان /متن پیش رو در کیهان منتشر شده و بازنشرش در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست
ادعای اخیر بلومبرگ درباره میانجیگری روسیه میان ایران و آمریکا بار دیگر با وجود اینکه بلافاصله با پاسخ رد آمریکا از زبان برایان هیوز سخنگوی شورای امنیت ملی آمریکا رو‌به‌رو شد، با ذوق‌زدگی ساده‌اندیشانه رسانه‌ها و فعالین رسانه‌ای طیف مدعی اصلاحات رو‌به‌رو شد. این ذوق‌زدگی مداوم که در ماه‌های اخیر بارها تکرار شد، نشانگر این است که عشق مجنون‌وار مدعیان اصلاحات به غرب پایان ندارد.
بازار
انتشار ادعایی از سوی بلومبرگ در روز سه‌شنبه
14 اسفندماه مبنی بر اینکه رئیس‌جمهور روسیه پیشنهاد میانجیگری میان ایران و آمریکا را در مسائل هسته‌ای و منطقه‌ای به دو کشور ارائه داده است، به سرعت به یکی از مهم‌ترین مسائل مورد بحث در حوزه سیاست خارجی بدل گشت.
بلومبرگ در گزارش خود مدعی شد که کرملین اظهار داشته است که می‌تواند به تسهیل مذاکرات بین ایران و آمریکا بر سر برنامه هسته‌ای تهران و شبکه گروه‌های نیابتی آن در سراسر خاورمیانه(غرب آسیا) کمک کند.
این گزارش اضافه کرده دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا، ماه گذشته در تماس تلفنی با ولادیمیر پوتین، رئیس فدراسیون روسیه، به این ایده (میانجیگری روسیه میان ایران و آمریکا) اشاره کرده است. بر اساس این گزارش، مقامات ارشد روسیه و آمریکا در مذاکرات 18 فوریه در عربستان سعودی درباره این موضوع گفت‌وگو کردند. دیمیتری پسکوف، سخنگوی کرملین به بلومبرگ گفت که مسکو برای دستیابی به «راه‌حل دیپلماتیک» درباره ایران، آماده انجام هر کاری است که در توانش باشد.
بلومبرگ ادامه داد؛ روسیه با کمک به دولت ترامپ برای ارتباط با ایران درباره مسائل مختلف از جمله برنامه هسته‌ای تهران و حمایت از گروه‌های ضدآمریکایی در خاورمیانه موافقت کرد.
این ادعا به سرعت با پاسخ برایان هیوز سخنگوی شورای امنیت ملی آمریکا در پاسخ به صدای آمریکا، رو‌به‌رو شد و هیوز از پاسخ منفی آمریکا به پیشنهاد میانجیگری روسیه خبر داد.
این ادعای بلومبرگ و در ادامه پاسخ برایان هیوز، گرچه بار دیگر طینت آمریکایی را برای هر عقل سلیم و منصفی آشکار ساخت ولی به نماد دیگر از سهل‌اندیشی و عشق مجنون‌وار مدعیان اصلاحات بدل گشت.
در همین راستا، روزنامه‌های ایران، سازندگی، هم‌میهن، آرمان امروز، شرق و ابتکار به سرعت و با ذوق‌زدگی تمام، حتی پیش از ادعای بلومبرگ نیز سفر لاوروف به تهران را نشانه‌ای از نقش‌آفرینی روسیه در مذاکرات میان ایران و آمریکا عنوان کردند.
روزنامه سازندگی در شماره روز چهارشنبه خود در مطلبی با عنوان «پوتین وارد می‌شود»، ادعای بلومبرگ را مورد اشاره قرار داد و گزارش تیتر یک خود را به این ادعا اختصاص داد.
این ذوق‌زدگی در حالی صورت می‌گیرد که سید عباس عراقچی، وزیر امور خارجه کشورمان هفته گذشته و در جمع خبرنگاران در حیاط دولت، صراحتا انتقال هر پیامی از سوی آمریکا توسط مقامات روسی و سرگئی لاوروف را رد کرد و در این زمینه اظهار داشته بود: «سرگئی لاوروف، وزیر خارجه روسیه که به ایران آمده بود، حامل پیامی نبود.»
وی در توضیح دیدار خود با همتای روسی، گفت: «با آقای لاوروف مذاکرات بسیار مفصلی داشتیم و درباره تقریبا همه مسائل منطقه و دوجانبه که طیف وسیعی از موضوع‌ها را دربر می‌گیرد، حرف زدیم؛ وزیر خارجه روسیه گزارش مفصلی از مذاکرات با آمریکا و مذاکرات با دیگر کشور‌ها در منطقه به ما ارائه کرد؛ البته پیامی وجود نداشت و قرار نبود وی پیامی بیاورد؛ ما درباره مسائل منطقه و دوجانبه حرف زدیم.»
این رویه رسانه‌های زنجیره‌ای طیف مدعی اصلاحات و فعالین رسانه‌ای و سیاسی غربگرا، پیش از این نیز مسبوق به سابقه بوده و در هفته‌های گذشته در موضوع سفر امیر قطر به ایران و نقش‌آفرینی‌های عربستان در میزبانی از هیئت‌های روسی و آمریکایی در‌باره اوکراین نیز تکرار شده است.
آمریکا؛ لیلی مجنون‌های غربگرا
بررسی خط رسانه‌ای طیف غربگرای داخلی در ماه‌های اخیر نشانگر این است که آنان علی‌رغم اینکه به‌خوبی از رویکرد قلدرمآبانه و بی‌قاعده ترامپ و دولت وی در قبال مسائل بین‌المللی آگاه هستند و علی‌رغم اذعان‌های پیشین جواد ظریف و حسن روحانی به بی‌نتیجگی هر مذاکره‌ای با ترامپ و با وجود اینکه تجربه مذاکرات و توافق هسته‌ای با دولت‌های دموکرات نیز نهایتا به تضییع منافع ملی و بی‌بهر‌گی کشور در هر اعتمادسازی و حسن نیت در مذاکرات ختم شد، بار دیگر فرمول ابتدائی، ساده‌اندیشانه و بدون پشتوانه مذاکره با آمریکا را پیشنهاد داده و محور گزارش‌های خود در حوزه سیاست خارجی قرار دادند.
جدای از سابقه تاریخی بدعهدی‌های هر دو نوع دولت‌های دموکرات و جمهوریخواه آمریکا در قبال ایران که حداقل برای سه دهه مملو از نشانه‌های مبرهن و آشکار از بدعهدی آمریکایی است، نگاهی به رویکرد دولت چهاردهم در ارسال پالس‌های مثبت نسبت به آمریکا و در مقابل پاسخ‌های گستاخانه هر دو دولت بایدن و ترامپ نسبت به این سیگنال‌ها، دلیلی متقن برای هر تحلیلگر منصف است.
جدای از اذعان صریح آمریکای بایدن، درباره بی‌اهمیت بودن رویکرد مثبت دولت چهاردهم نسبت به مذاکره در روز پیروزی رئیس‌جمهور محترم، در 6 ماه اخیر، سخنان رئیس‌جمهور محترم درباره مذاکره با آمریکا در نشست خبری خود با خبرنگاران‌، بلافاصله با اعمال تحریم‌های جدید علیه ایران در دروان بایدن رو‌به‌رو شد، در ادامه حسن نیت داوطلبانه کشورمان در موضوع توقف غنی‌سازی اورانیوم 60 درصد نیز به سرعت با صدور قطعنامه شورای حکام از سوی طرفین آمریکایی و اروپایی رو‌به‌رو شد.
موضع ناصحیح جواد ظریف که به شکل غیرقانونی به عنوان معاون راهبردی رئیس‌جمهور در اجلاس داووس شرکت کرد و سفیدشویی ترامپ از سوی او در گفت‌وگو با فرید زکریا نیز نه‌تنها با پاسخ مثبتی از سوی آمریکا رو‌به‌رو نشد که در مدت زمان کمی منجر به صدور یادداشت امنیت ملی ریاست جمهوری از سوی ترامپ و اعمال و اجرائی شدن تحریم‌های جدیدی بر ضد کشورمان بدل گشت.
این بخش کوچکی از امید واهی و مجنون‌وار غربگرایان در داخل کشور نسبت به آمریکا و چشم‌پوشی آنان از تمامی خدعه‌ها، ناجوانمردی‌ها، فشارها و همچنین رویکرد غیرسازنده و منفی آمریکا در قبال هر مذاکره‌ای است.
هنر عبرت نگرفتن از زلنسکی
اگر از تمام سوابق تاریخی موجود درباره بی‌نتیجگی مذاکره با آمریکا بتوان چشم‌پوشی کرد، برخورد تحقیر بار آمریکا با ولودیمیر زلنسکی، حجت را برای هر فرد منصفی درباره طینت واقعی آمریکایی 
تمام می‌کند.
برخورد آمریکا با رئیس‌جمهور اوکراین پس از قریب به 10 سال نزدیکی این کشور به غرب و تمام خساراتی که اوکراین به‌ خاطر آمریکا و ناتو متقبل شد، نشانگر این است که در منطق سیاست خارجی آمریکا اساسا هیچ تعهدی نسبت به هیچ کشور دیگری وجود نداشته و نخواهد داشت.
عبرت نگرفتن از قذافی و صدام را شاید بتوان ناشی از فراموشکاری تاریخی این طیف گذاشت ولی چشم‌پوشی از برخورد زننده آمریکا نسبت به زلنسکی هنری است که تنها از طیف ساده‌اندیش مدعی اصلاحات و غربگرایان داخلی برمی‌آید.
این موضوع و رویکرد به نوبه خود می‌تواند پایه پژوهش‌های علمی و دانشگاهی بسیاری قرار گیرد که چرا افرادی که خود را مدعی شناخت نظام بین‌الملل و احاطه به علم روابط بین‌الملل می‌دانند، از درک موضوع ساده‌ای همچون رویکرد بی‌تعهدی دائمی آمریکا (که حداقل از زمان ویلسون و نپیوستن آمریکا به نهاد جامعه بین‌الملل در دهه 1920 میلادی سابقه‌ای صد ساله دارد) عاجز هستند؟چگونه افرادی که بنای خود را بر حسن نیت و تعهد آمریکا نسبت به توافقات خود با دیگر کشورها گذاشته‌اند، ادعای شناخت سیستم حکمرانی و قانون‌گذاری آمریکا را
دارند؟ 
چه کسی روسوفیل است
مدعیان اصلاحات در حالی از ادعای میانجیگری روسیه در مذاکره میان آمریکا و کشورمان ذوق‌زده هستند که بارها دیگر افراد و رسانه‌ها از جمله کیهان را به طرفداری از روسیه متهم کرده‌اند.
جدای از اینکه کیهان این شهامت و این تعهد به منافع ملی را داشته که در قبال هر اقدام غیر‌سازنده و اشتباه روسیه موضع صریح بگیرد ولی این ذوق‌زدگی مدعیان اصلاحات نشانگر این است که این طیف نه‌تنها، دغدغه منافع ملی را نداشته و ندارند که اساسا معیار و متر آنان برای تشخیص ثواب و گناه هر عملی، نزدیکی به غرب و منافع جناحی خود
است.
تعهد مجنون‌وار طیف غربگرای داخلی که در اوج ساده‌اندیشی نسبت به آمریکا، ناآگاهی نسبت به اصول اساسی علم روابط بین‌الملل و چشم‌پوشی از تمام سوابق تاریخی دیگر کشورها در ارتباط با آمریکا، سابقه بدعهدی‌های آمریکا نسبت به کشورمان و جدای از همه رویکرد گستاخانه دولتمردان آمریکایی طی بیش از 6 ماه اخیر؛ سؤالات جدی را در قبال واقعیت این طیف به ذهن متبادر می‌سازد؛ ساده‌لوحی یا خیانت؟!