بزرگنمايي:

پیام سپاهان - روزنامه سازندگی / «آقای رئیس‌جمهور سکوت نکن» عنوان یادداشت روز در روزنامه سازندگی به قلم صادق زیباکلام است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
بیش از صد روز از ریاست جمهوری مسعود پزشکیان می‌گذرد. برای این مدت به ایشان نمره مردودی نمی‌توان داد همان طور که از نگاه من نمی‌توان به او نمره بالایی هم داد. اگر بخواهم یک عدد را به عنوان عملکرد صد روزه ایشان اعلام کنم، نمره 12 است که البته نمره قبولی است اما نمره بالایی نیست. همزمان باید اذعان کنم که به شدت نگران و دلواپسم که آقای پزشکیان به سرنوشت آقای روحانی دچار نشود و آنچه بر سر دولت روحانی آمد بر سر دولت پزشکیان نیاید.
نباید فراموش کرد که در اردیبهشت 96 بیش از 24 میلیون نفر پای صندوق‌های رای آمدند و به آقای روحانی رای دادند. الان که عدد مشارکت بسیار کم شده است، قدر آن 24 میلیون را می‌دانیم و می‌فهمیم که چه عدد بالا و مشارکت با اهمیتی بود و کسی که با این عدد رئیس جمهور شده است چه قدرتی می‌توانست داشته باشد. آن زمان نیز مردمانی بودند که نمی‌خواستند در انتخابات شرکت کنند و تردید داشتند اما نهایتا به روحانی اعتماد کردند و به پای صندوق‌های رای رفتند و به او رای دادند. حتی بسیاری از افراد نیز بودند که آبرو و حتی ثروت و سرمایه‌شان را وسط گذاشتند تا جامعه را مجاب کنند که به ریاست جمهوری آقای حسن روحانی رای بدهند. همگی به خوبی به یاد داریم که 29 اردیبهشت ماه سال 96 بسیاری از مردم همچنان در صف بودند تا ساعات پایانی شب به آقای روحانی رای بدهند اما چه اتفاقی رخ داد؟ متاسفانه آقای روحانی بعد از اردیبهشت 96 راه دیگری رفت و با کسان دیگری پیوند بست و به گونه‌ای کشور را اداره کرد که گویی توجهی به آرای آن 24 میلیون نداشت. البته که باید معذوریت‌های او را نیز در نظر گرفت و دانست که ریاست جمهوری همه قدرت نیست اما بی‌توجهی روحانی به اصلاح‌طلبان و بدنه رای خود، ناگهان اطراف او را خالی کرد تا مخالفانش راحت‌تر وی را تخریب کنند.
بنابراین ترس همین است. کسانی که با کلی تردید در انتخابات ریاست جمهوری 1403 به آقای پزشکیان رای دادند، مدتی بعد به دلیل رویگردانی دولت آقای پزشکیان از خواسته‌های مردم یا بی‌توجهی خود رئیس جمهور به مردمی که به او رای دادند، پشیمان شوند و به این نتیجه برسند که بهتر بود، پای صندوق‌های رای حاضر نمی‌شدند زیرا گویا رئیس جمهور منتخب دولت ایران، جامعه‌ای که او را به مقام ریاست جمهوری رساند، فراموش کرده است.
از این منظر می‌خواهم بگویم که جناب آقای پزشکیان، شما مسئول و متعهد هستید. همه ما قبول داریم در ایران، رئیس جمهور شاید بسیاری از امور را نتواند به سرانجام برساند اما این بدان معنا نیست که وی همه آنچه که باید انجام دهد را رها کند. ایشان اگر در برخی از امور، کاری از دستش برنمی‌آید باید به جامعه نشان دهد که مطالبات مردم و سخنانی که مطرح کرده را فراموش نکرده است. موضوع رفع حصر، موضوع آزادی زندانیان سیاسی، آزادی کامل مطبوعات و حل موضوع حجاب اجباری و مسائلی از این قبیل اگر به طور کامل در دست رئیس قوه مجریه نباشد، نباید بدان معنا باشد که ایشان به آنها بی‌توجه است. همین که ایشان به این موضوعات بپردازند و درباره رفع چنین مشکلاتی تلاش کنند، جامعه متوجه می‌شود که رئیس جمهور حداقل این مسائل را فراموش نکرده و در تلاش برای رفع آنهاست. این طبعا دلگرم کردن مردم به او و رأیی است که دادند و نهایتا منجر به امیدواری می‌شود.

می‌خواهم این جمله را در این یادداشت، چند بار تکرار کنم که آقای رئیس جمهور پزشکیان به مردم نشان دهید که فراموشکار نیستید و آنها را فراموش نکرده‌اید. نشان دهید پانزدهم تیر امسال و صحبت‌هایتان را فراموش نکرده‌اید. فراموش نکنید، جامعه با انتهای امید خود و تحت چه شرایطی و با چه تردیدهایی پای صندوق‌های رای آمد. اگر این آرای حداقلی را هم فراموش کنیم دیگر پایگاه مردمی نخواهیم داشت. پس همین قدر که رئیس جمهوری نشان دهد که خواسته‌های رای‌دهندگان را نادیده نمی‌گیرد و هر کاری که از دستش بربیاید انجام خواهد داد، کفایت می‌کند. به طور نمونه این روزها موضوع فیلترینگ، موضوع روز است. بسیار موضوع ناراحت‌کننده‌ای است. اغلب مقامات ریز و درشت بدون فیلتر به همه سایت‌ها و شبکه‌های اجتماعی و کانال‌ها دسترسی دارند اما مردم عادی فاقد این دسترسی هستند. چگونه است که آن مطالب و محتواها برای مقامات خوب است و برای مردم بد؟ آقای رئیس جمهوری مشخصا درباره گشت ارشاد و فیلترینگ وعده دادند که این بساط را جمع می‌کنند اما می‌بینیم که این دو وعده ساده و قابل اجرا هنوز به سرانجام نرسیده است. مساله دیگر سکوت رئیس جمهوری در برابر توهین به زنان و دختران این کشور است. جایی آمده مغازه دونبشی تحت عنوان کلینیک ترک بدحجابی راه انداخته است. این وهن زنان و دختران ماست. آقای پزشکیان باید در این زمینه موضع‌گیری شفاف داشته باشد و اعلام کند، ذره‌ای از بودجه و اموال دولتی برای این کار نباید خرج شود و دولت نیز اجازه نخواهد داد که با زنان کشور ما به صورت مجرم یا بیمار رفتار شود که بخواهند آنها را برای ترک به کلینیک و کمپ ببرند. عمیقاً بابت طرح چنین مسایلی متاسفم. آقای پزشکیان سکوت نکنید. شما باید به عنوان شخص دوم کشور نسبت به این فاجعه موضع‌گیری سریع و شفاف داشته باشید. تاریخ ثابت کرده که اگر ما مردم را فراموش کنیم، آنها هم از ما روی برمی‌گردانند که شاید دیگر قابل جبران نباشد.