بزرگنمايي:

پیام سپاهان - عباس عبدی نوشت: برای اطلاع آقای رییس‌جمهور یک نمونه را مثال می‌زنم. در سال 1395، با حداقل حقوق پرداختی به کارگران می‌شد حدود 7 گرم طلای 18 عیار خرید، در سال جاری این معادله به حدود یک گرم کاهش یافته است. در واقع عیار پول یک‌هفتم کم شده است.

عباس عبدی در یادداشتی با عنوان «هاراگیری به جای یقه‌گیری» نوشت: آقای رییس‌جمهور در جلسه‌ای درباره تورم و گرانی کالاها، اظهار داشته‌اند که نمی‌دانند برای گرانی یقه چه کسی را باید گرفت؟ خب! اگر پاسخ این پرسش ساده هنوز روشن نشده باشد، به چه پرسش دیگری در کشور می‌توان پاسخ داد؟ در واقع آقای پزشکیان چندان تقصیری ندارند، چون پنج دهه است که واقعیت ماجرا را به هر نحوی که هست انکار می‌کنیم و این انکار به یک عادت فکری تبدیل شده است.
قیمت هر کالا در درجه اول ناشی از ارزش و قدرت خرید پول است. همیشه می‌گوییم که چرا کالا گران فروخته می‌شود؟ این پرسش در اغلب موارد غلط است. باید پرسید که چرا ارزش پول کم می‌شود. درک تفاوت این دو پرسش مهم است. فرض کنید که ارزش یک تن کالای معین مثل گندم معادل یک گرم طلای 24 عیار باشد. حالا اگر کسی به جای آن بخواهد طلای آب شده با عیار 12 پرداخت کند، باید دو گرم بدهد، در اینجا قیمت و ارزش گندم تغییر نکرده، این ارزش سکه پرداختی است که کم شده است. این را نمی‌گویند گران شدن کالا، بلکه می‌گویند کم شدن ارزش پول. ارزش پول چگونه ناشی از کم شدن ارزش عیار آن است، یک گرم طلای 24 را برمی‌دارند و با یک گرم مس قاطی می‌کنند می‌شود دو گرم، ولی در اصل همان یک گرم طلای خالص است. چه کسی این کار را می‌کند؟ حکومت. پس برای گرانی نیازی نیست یقه‌گیری شود، بلکه باید هاراگیری شود. دولت چرا عیار پول را کم می‌کند؟ برای اینکه متناسب با درآمدهایش خرج نمی‌کند و کسری دارد. درآمدش کمتر از حد لازم است، چون کارایی آن کم است، مسوولیت‌های بیهوده‌ای را متوجه خود کرده است. 
منابع فراوانی را به کسانی می‌دهند که هیچ خدمتی به مردم نمی‌کنند، سهل است که حضورشان هم زیانبار است. کافی است آقای رییس‌جمهور نگاهی به بودجه کشور بیندازند، در واقع حکومت و دولت حامی‌پروری می‌کنند. همه هزینه‌ها را هم از جیب مردم می‌پردازند، چون هزینه آنان بالاست، ولی درآمدهایشان کم است، لذا تقلب کرده و عیار پول را کم می‌کنند. مثل دوغ لیلی است که دوغش کم بود و آبش خیلی! ‌ای کاش به جای پرداخت پول به مردم، طلا می‌دادند. برای اطلاع آقای رییس‌جمهور یک نمونه را مثال می‌زنم. در سال 1395، با حداقل حقوق پرداختی به کارگران می‌شد حدود 7 گرم طلای 18 عیار خرید، در سال جاری این معادله به حدود یک گرم کاهش یافته است. در واقع عیار پول یک‌هفتم کم شده است. شما جراح قلب هستید و از دسترنج خود می‌خورید و نباید مساله گرانی را تقصیر پزشک بیندازید. در سال 95 برای یک جراحی قلبِ باز، چقدر دستمزد می‌گرفتید؟ الان چقدر؟ در حالی که دستمزد ریالی شما چند برابر شده به طلا حداقل 3 برابر کمتر شده است. پس قدرت و ارزش پول فقط از طرف حکومت‌هاست که کم یا زیاد می‌شود. این کاهش یا به علت سیاست‌های مالی و پولی یا به دلیل سایر سیاست‌های اقتصادی، به ویژه ناپایداری روابط خارجی انجام می‌شود.
می‌پرسند که اگر ارز گران شده، چرا کالاهایی که در انبار است و با ارز ارزان‌تر وارد شده نیز گران شده است؟ پاسخ روشن است اگر به هر دلیلی همین امروز حکومت روابط خارجی خود را اصلاح کند و آقای رییس‌جمهور هم لازم است به خاطر مردم قدری بیشتر به این مساله توجه کنند و ارز 30 درصد یا حتی بیشتر ارزان شود، تمام کالاهایی که با ارز گران خریداری شده باید با قیمت جدید ارزان‌تر فروخته شود و مردم نمی‌پذیرند که به همان قیمت گران‌تر بخرند، به این دلیل که خریدار با ارز گران‌تری خریده است. پس منطق بازار این است و درست هم هست، شما هم فروشنده باشید همین کار را خواهید کرد، اگر هم ارزان بدهید کسانی هستند که از شما یکجا می‌خرند و سپس به قیمت روز می‌فروشند، پس با قیمت نمی‌توان جنگ کرد. تنها راه کوپنی کردن کالاهاست که آن هم هزینه‌های وحشتناک و فساد خود را دارد.
در واقع دولت‌ها برای جبران سیاست‌های نادرست خود، رو به سوی قیمت‌گذاری می‌آورند و دستگاه‌های تعزیراتی و عریض و طویل ایجاد می‌کنند که هم فسادزاست و هم اینکه هزینه سنگینی را بر دوش ملت بار می‌کند، آقای رییس‌جمهور می‌توانست از بانک مرکزی آمار نقدینگی و تولید را بگیرند تا متوجه شوند، چرا عرضه پول و نقدینگی که در دست دولت است در سال گذشته حدود 35 درصد بیشتر شده، ولی تولید حداکثر 4 درصد بیشتر شده است. اگر این کار را انجام بدهند، متوجه مسوولیت مستقیم و اصلی حکومت شامل همه نیروهای آن در تورم خواهند شد. شما تبدیل به ماشین پرداخت شده‌اید، از طریق تولید نقدینگی، بدون اینکه به مردم پاسخگویی کنید. بخشی از بودجه‌های پرداختی صرف اموری می‌شود که هیچ خبری و اطلاعی از آن ندارید. بنابراین به جای یقه‌گیری در بخش عرضه کالا و خدمات باید به هاراگیری در بخش عرضه پول و نقدینگی بپردازید.