پیام سپاهان - مهر / اصفهان-درآن ظهر هنگام، بندرعباس همچون مرواریدی در آغوش صدف، ناگهان شکست. انفجاری بی‌امان، چونان اژدهایی بیدار از اعماق، سکوت ساحل را درید و شهر را به آتش و خاکستر سپرد.
خبرگزاری مهر، گروه استان‌ها- مرجان سیف الدین *: اینجا، جایی‌ست که خورشید هر صبح، تاج زرینش را بر آب‌های نیلگون می‌گذارد و نسیم، دستانش را با عطر خرما و نمک به موی شهر می‌کشد. بندرعباس؛ مروارید جنوب، افسانه‌ای که در شریان‌های جاده ابریشم جاری‌ست و نامش بر لب تاریخ می‌درخشد.
موج‌های این بندر، قصه‌گویان خاموشی‌اند که از مقاومت و امید زمزمه می‌کنند.
بازار
![]()
اکنون اما، هر کوچه و خیابان، بوی سوختگی و داغ بر خود دارد؛ خانه‌هایی که روزگاری سرشار از نغمه‌های بندری بودند، اینک به مرثیه‌سرایان ماتم بدل گشته‌اند.
دستان هنرمندان سوزن‌دوز، به جای نقش و نگار، بر سینه‌های اندوه دوخته شده‌اند. دیگر عطر غذاهای دریایی در هوا نمی‌پیچد؛ خلیج فارس، این آبی بی‌کران، سر به گریبان اندوه فرو برده و امواجش، آرام‌تر از همیشه، در سوگ یاران خاموش‌اند.
در نهایت اما، خلیج فارس این بار نه با امواج خروشان، که با دستان درهم‌تنیده فرزندانش، طوفان مرگ را رام کرد. مرگ، اینجا پایان نبود؛ جرقه‌ای شد برای زایش امید از خاکسترها. آتش‌نشانان و امدادگران، شوالیه‌های شب تار، با گام‌هایی بر خاکستر داغ، شعری از عشق به ایران سرودند؛ دستانی که به جای شمشیر، شیلنگ‌های سنگین را حمل می‌کردند و به جای زره، پوتین‌های ضدحریق به پا داشتند. در میان آتش، جستجوی نبض زندگی، حدیثی شد که دل‌ها را به لرزه انداخت.
خلیج فارس به عزا نشسته؛ امواجش مرثیه می‌خوانند و بادهایش پیام تسلیت را تا دوردست‌ها می‌برند. اما در دل این اندوه، جرقه امید به بازسازی، زیر خاکستر هنوز زنده است. بندر شهید رجایی، روزی دوباره خواهد ایستاد؛ اما یاد جان‌باختگان، تا همیشه در حافظه این خاک و آب خواهد ماند.
امروز بندر رجایی، اسکله انسانیت است؛ بندرعباس، نه فقط یک شهر، که نماد ایستادگی و همدلی‌ست. مردمی که درد را به همبستگی بدل کردند و به جهان آموختند: «همدلی، ایران است.»
در این خاک، هر مصیبت، آغازی‌ست بر حماسه‌ای نو؛ حماسه‌ای از عشق بی‌کران و امیدی که هرگز نمی‌میرد. پیام‌های تسلیت، پرندگان بال‌سوخته‌ای هستند که از هر سوی ایران به پرواز درآمده‌اند تا به بندرنشینان بگویند: «تو تنها نیستی؛ خاک تو، خاک همه ماست.»
بندر زخمی، امروز نه با جرثقیل‌ها، که با دستان هم‌وطنان، قد می‌کشد؛ سوگند خورده‌اند ایران را سربلند نگه دارند.
این خاک، هرگز اسیر مرگ نمی‌شود؛ در تاریخ این سرزمین، هر مصیبت، سرآغازی‌ست بر سرود باشکوه زندگی. امروز دیوارهای فروریخته بندر شهید رجایی، نه با سیمان، که با خون همدلی مرمت می‌شود.
*خبرنگار