چاپ

پیام سپاهان - در دل کوهستان‌های آرام فریدن، جایی میان سبزی دشت و بوسه نسیم، مدرسه‌ای کوچک و ساده با رویایی بزرگ، استوار و سرافراز ایستاده است. مدرسه‌ای که با دستان پرمهر یک معلم فداکار، به باغی از عشق و امید بدل شد. افسانه خزائی، مدیر آموزگار دبستان شهید خزائی روستای موغان، راوی این قصه است.

به گزارش ادارۀ اطلاع‌رسانی و روابط عمومی آموزش و پرورش استان اصفهان، افسانه خزائی، معلمی اهل روستای موغان منطقه فریدن است که پس از 15 سال تدریس در دبیرستان‌های دخترانه، به عشق کودکان زادگاهش، مقطع تحصیلی خود را تغییر داد و به مدرسه‌ای چندپایه در دل روستای موغان پیوست؛ مدرسه‌ای که آن روزها حیاطی وسیع اما خاموش داشت، بی‌دیوار و بی‌رونق.
خزائی می‌گوید: «مساحت مدرسه حدود سه هزار متر مربع بود؛ فضایی بزرگ که خاک می‌خورد و بی‌استفاده رها شده بود. دلم نمی‌آمد ببینم این زمین بی‌روح مانده؛ تصمیم گرفتیم جانی دوباره به آن بدهیم.»
افسانه خزائی در سال 1394، به پیشنهاد مدیر وقت آموزش و پرورش، همراه و همپا با همسر فرهنگی‌اش که سال‌ها همدوش او مدرسه را اداره می‌کرد و نیز مدیر مجتمع آموزشی، عزمشان را جزم کردند تا این زمین خشک را به باغی سرسبز بدل کنند. نهال‌هایی از امید با دستان خسته و دل‌های پر از شوقشان کاشته شد. درختانی از سیب، آلو، زالزالک، توت، زردآلو و قطعه‌ای به وسعت پانصد متر مربع از یونجه، به حیاط مدرسه جان بخشیدند.
آبیاری قطره‌ای، سم‌پاشی، هرس درختان و کارهای ضروری دیگر، پس از تعطیلی مدرسه و به ویژه عصرها، با دستانی عاشقانه انجام می‌شد. روزهای گرم تابستان و زمستان‌های سخت، مانعی برای کار نبود؛ چرا که باغی از ایمان و ایثار در دل‌هایشان ریشه دوانده بود.
خزائی از خاطره‌ای شیرین می‌گوید: «بچه‌ها هر کدام درختی برای خود انتخاب کرده بودند و از آن مراقبت می‌کردند. وابستگی زیبایی میان آن‌ها و درختان شکل گرفت؛ گویی هر شاخه سبز، تکه‌ای از دل کوچکشان بود.»
ثمره این عشق تنها سایه و زیبایی نبود. در سال‌های اخیر، فروش محصولات باغ به بهبود فضای مدرسه کمک کرده است. افسانه خزائی چنین توضیح می‌دهد: «نصب دوربین حفاظتی، تهیه لوازم‌التحریر و دستگیری از دانش‌آموزان کم‌بضاعت از جمله اتفاقات مثبتی بود که از مسیر فروش محصولات باغ به وقوع پیوست.»
خزائی با نگاهی سرشار از رضایت ادامه می‌دهد: «معلمی برای من عشق و هنر است؛ زمانی که صدای کودکان را در باغ می‌شنوم و بازی آن‌ها را می‌بینم، حس می‌کنم دنیا جای قشنگی است. این تنها چیزی است که به من آرامش می‌دهد.»
در این مدرسه کوچک، دانش‌آموزان هر روز شش مهارت زندگی را نه در کتاب‌ها، که در زمین مدرسه تجربه می‌کنند: تلاش، همکاری، خودکفایی، مهربانی، همت و امید. درسی که از برگ‌های سبز باغ گرفته‌اند و در دل‌هایشان کاشته‌اند.
وابستگی عمیق کودکان به مدرسه، چنان است که روزهای تعطیل، برایشان به اندوهی شیرین بدل شده است؛ دلتنگی برای دیوارهای ساده، درختان دوست‌داشتنی و آموزگاری که با لبخند، دانایی را در جانشان شکوفا کرد.
باغ مدرسه شهید خزائی، امروز دیگر تنها مجموعه‌ای از درختان نیست؛ یادگاری است از معلمی که نشان داد مدرسه می‌تواند خانه‌ای از جنس امید باشد. جایی که از دل خاک، نه فقط درخت، بلکه انسانیت می‌روید.
انتهای پیام/