بزرگنمايي:

پیام سپاهان - ایسنا /رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی، مدیرعامل بنیاد رودکی و دبیرکل نهاد کتابخانه‌های عمومی در پیام‌هایی جداگانه درگذشت محمدعلی بهمنی تسلیت گفتند.
محمدعلی بهمنی متولد سال 1321 در دزفول بود و شامگاه نهم شهریور در پی عارضه مغزی در 82 سالگی از دنیا رفت.
غلامعلی حداد عادل، رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی، به مناسبت درگذشت شاعر معاصر، محمدعلی بهمنی نوشته است:«درگذشت شاعر پیشکسوت معاصر، روان‌شاد محمدعلی بهمنی، موجب اندوه و تأثر شد.
استاد بهمنی به همراه تنی چند از شاعران هم‌روزگارش جانی تازه به قالب غزل بخشید و کوشید از ظرفیت‌های این گونۀ کهن برای بیان‌ سخن انسان معاصر بهره گیرد.
زبان او در غزل‌ها و ترانه‌هایش نرم و روان و آهنگین و سرمشق شاعران جوان‌تر بود و یکی از رازهای توجه شعردوستان و شعرخوانان به سروده‌هایش، زبان و بیان تازه و امروزین او و نزدیکی آن به هنجار گفتار بود.
فرهنگستان زبان و ادب فارسی با نکوداشت بیش‌از پنج دهه کوشش پربار ادبی زنده‌یاد محمدعلی بهمنی، درگذشت این شاعر پیشکسوت را به جامعۀ ادبی ایران و قلمرو زبان فارسی و فرهنگ ایرانی، دوستان و شاگردان و به‌ویژه بازماندگان ارجمندشان تسلیت می‌گوید و از درگاه پروردگار مهربان برای آن استاد درگذشته آرامش و آمرزش روان آرزو می‌کند. »
محمدالله‌یاری فومنی، مدیرعامل بنیاد رودکی نیز در پیامی درگذشت محمدعلی بهمنی، شاعر و ترانه‌سرا را تسلیت گفت.
متن این پیام بدین شرح است: «غزل معاصر ایران، شب گذشته یکی از بزرگان خود را از دست داد؛ مرحوم بهمنی شاعر بزرگی بود که با غزل‌های او ، دوره‌ی بازگشت به خویش در شعر اجتماعی پرشور و آرمان‌گرای دهه‌ی شصت آغاز شد.
او عشق را به غزل تزریق کرد و در تکوین و تکامل جریان شعری غزل، طی دهه‌های اخیر نقشی بسزا ایفا کرد و آثاری ماندگار از خود برجای گذاشت. فقدان گوهری چون او، دردی عمیق بر دل‌ها نشانده؛ اما او همواره در شعرهایش زنده است و یاد و خاطره‌اش در تاریخ ادبیات ایران هرگز فراموش نخواهد شد، چنان که خودش سروده: «من زنده‌ام هنوز و غزل فکر می‌کنم».
اینجانب ضایعه درگذشت این شاعر نامدار را به خانواده محترم ایشان، جامعه ادبی و علاقه‌مندانش تسلیت می‌گویم و از درگاه خدای متعال برای او آرامش و رحمت الهی مسئلت دارم.»
همچنین در متن پیام مهدی رمضانی دبیرکل نهاد کتابخانه‌های عمومی کشور آمده است: «درگذشت شاعر ارجمند، استاد محمدعلی بهمنی، پس از تحمل دوره‌ای بیماری را به خانواده محترم، جامعه هنری و فرهنگی کشور و علاقه‌مندان شعر فارسی در جهان تسلیت می‌گویم.
ارتباط مؤثر او با جوانان و اهتمام به تربیت شاعران، که حضور در افتتاحیه محفل ادبی صبای استان هرمزگان نمونه‌ای از آن بود، لقب استاد را برازنده او ساخته بود.
صمیمت و صفای آن شاعر وطن‌دوست، در سروده‌هایش ساری شده و تا وقتی ترانه‌های او مونس خلوت و بر لب مردم کوچه و بازار جاری است، می‌توان گفت: «او زنده است هنوز و غزل فکر می‌کند».
از خداوند مهربان برای ایشان رحمت و مغفرت و هم‌نشینی با پیامبر اکرم(ص) و برای خانواده و بازماندگان صبر و سلامتی خواستارم.»
محمود شالویی رئیس انجمن آثار و مفاخر فرهنگی هم در متن پیامش آورده است:
بسم الله الرحمن الرحیم
«اینجا برای از تو نوشتن هوا کم است
دنیا برای از تو نوشتن مرا کم است
اکسیر من نه این که مرا شعر تازه نیست
من از تو می نویسم و این کیمیا کم است
( محمد علی بهمنی)
استاد محمد علی بهمنی؛ شاعری نوآور و بدیع بود که در قالب «غزل گفتار» و «شعر گفتار»، برای بیان احساسات زیبای شاعرانه خویش دست به ابتکاری پرمایه زد و با رویکردی نو، به سرودن شعر، خاصه غزل سرایی پرداخت و از این رهگذر، شعر و اندیشه او در تاریخ زبان و ادبیات فارسی و از همه مهمتر در قلوب ایرانیان به خصوص نسل های جوان و علاقه مند جاودان گردید.

اینجانب درگذشت این شاعر و ادیب فرزانه را به جامعه ادبی و فرهنگی کشور، به ویژه خانواده و عموم دوستداران ایشان تسلیت و تعزیت عرض نموده، از درگاه خداوند بزرگ برای آن عزیز سفر کرده، فزونی درجات و برای بازماندگان، صبر جمیل و اجر جزیل خواستارم.
والعاقبه للمتقین
محمود شالویی»
زینب بیات، شاعر افغانستانی و همسر محمدکاظم کاظمی، شاعر نام‌آشنای افغانستانی در سوگ محمدعلی بهمنی نوشته است: «به عمر مثنوی‌ات با تو زیستم شاعر 
و سخت بدرقه‌ات را گریستم شاعر 
اگرچه در همه جا آسمان همین رنگ است 
قبول می‌کنم اینجا دل شما تنگ است 
اوایل دههٔ هفتاد بود و شعر «بازگشت» محمدکاظم کاظمی،در جامعهٔ ادبی آن روز، گفتمانی را با شاعران وطن فارسی آغاز کرده بود. 
به «مثنوی بازگشت»، شاعران متعددی پاسخ دادند و یکی از آنها استاد محمدعلی بهمنی بود که با شعری همدلانه در این گفتمان، حضور یافت و ابیاتش را در خاطر مردم افغانستان ماندگار کرد. 
و امروز درحالی‌که این بزرگ‌مرد شعر فارسی دیگر در بین ما نیست شعرهایش، نه‌تنها در ایران که در وطن فارسی، دل‌ها و جان‌های ما را می‌آراید و می‌نوازد. 
هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق 
تسلیت به جامعهٔ ادبی و هنری وطن فارسی و همه ایران فرهنگی.»