بزرگنمايي:

پیام سپاهان - جمهوری اسلامی / بسم‌الله الرحمن الرحیم
جامعه مدرسین حوزه علمیه قم در دوران نهضت امام خمینی نقش مهمی در پیشبرد اهداف انقلاب اسلامی داشت بطوری که می‌توان این را یکی از ارکان آن نهضت دانست. این سابقه درخشان تا مدتی با مجاهدت‌های اعضای اولیه جامعه محفوظ ماند و حتی تقویت هم شد. انتظار این بود که با گذشت زمان و کسب تجربه‌های جدید، جامعه مدرسین حوزه علمیه قم با درخشش بیشتری در خدمت مردم و نظام جمهوری اسلامی باشد بطوری که همواره حرفش فصل‌الخطاب محسوب گردد و در بزنگاه‌ها بتواند مشعل هدایت عموم مردم در مقیاسی فراگیر و سراسری باشد. چنین جایگاهی فقط هنگامی به دست می‌آید که روحانیت و حوزه علمیه نقش پدری را برای تمام اقشار مردم، احزاب، جناح‌ها و گروه‌ها برعهده بگیرد.
از یک مقطع زمانی به دلایلی که در جای خود قابل بررسی است و باید به صورت آسیب‌شناسانه مورد توجه و تامل قرار بگیرد، جامعه مدرسین از جایگاه شایسته و بایسته خود فاصله گرفت. جانبداری از این یا آن جناح سیاسی و حمایت از این یا آن فرد خاص، این نهاد ارجمند حوزوی را به سوی ناکارآمدی برد بطوری که حتی در خود حوزه علمیه قم نیز بسیاری از طلاب، فضلا و علما به انتقاد از این شیوه برخاستند و نسبت به آینده روحانیت هشدار دادند. این، یک هشدار منطقی و بسیار مهم بود زیرا ارزش و اهمیت جامعه مدرسین به اینست که یک نهاد روحانی با تمام ویژگی‌های روحانیت باشد نه یک گروه سیاسی. قطعاً سیاسی بودن و دخالت در سیاست هیچ منافاتی با هویت نهاد روحانی بودن ندارد ولی باید دانست که میان کار سیاسی کردن با به منزله یک گروه سیاسی عمل کردن تفاوت اساسی وجود دارد. مثلاً در همین انتخابات اخیر اگر بیانیه می‌دادند و مردم را به مشارکت و انتخاب اصلح دعوت می‌کردند، کار سیاسی درخور جایگاه یک نهاد روحانیتی کرده بودند ولی چون اسم یکی از نامزدهای ریاست‌ جمهوری را در بیانیه‌شان آوردند و از مردم خواستند به او رای بدهند، به مثابه یک حزب سیاسی عمل کرده‌اند.
متاسفانه این روش موجب می‌شود عده‌ای از طلاب به پیروی از جامعه مدرسین یا سایر نهادهای حوزوی به شهرها و روستاها بروند و به مردم بگویند اگر به فلان‌کس رای بدهید اسلام در خطر خواهد بود و برای آنکه این خطر از اسلام دور شود به رقیب او رای بدهید. نیتجه این می‌شود که اکثریت مردم برعکس عمل می‌کنند و به کسی رای می‌دهند که گفته شده بود اسلام را به خطر می‌اندازد.
این اقدام مردم را قطعاً نمی‌توان مخالفت آنان با اسلام تلقی کرد. کسانی که در انتخابات شرکت می‌کنند، هم به اسلام اعتقاد دارند و هم نظام جمهوری اسلامی را قبول دارند. بنابراین، برخلاف نظر آن طلاب، رای دادن را باید به معنای بی‌اعتمادی به روحانیت معنا کرد نه بی‌اعتقادی به اسلام. روحانیون باید از اظهارنظر درباره اشخاص خودداری کنند و فقط مردم را به انجام تکالیف دینی و سیاسی تشویق نمایند. منظور این نیست که این روش پسندیده باید اختصاص به جامعه مدرسین داشته باشد، تمام نهادهای حوزوی و افراد روحانی با این روش می‌توانند جایگاه معنوی و هدایتی خود را در جامعه حفظ کنند و بر اعتبار آن بیفزایند.
ما خیرخواه روحانیت، جامعه مدرسین، سایر نهادهای حوزوی و تک ‌تک افراد روحانی هستیم که این روش را به آنها پیشنهاد می‌کنیم، درست همان سیره امام خمینی که هرگز در هیچ انتخاباتی از فرد مشخصی اسم نبرد و اجازه نداد کسی از اینکه به چه کسی رای داده است باخبر شود و به همین دلیل می‌توانست بر آنها نظارت و در زمان مقتضی نقدشان کند. انتظار اینست که جامعه مدرسین حوزه علمیه قم در اقدامات سیاسی خود، سیره امام خمینی را سرمشق خود قرار دهد و در این راه پیشاهنگ سایر نهادهای حوزوی و افراد روحانی باشد تا با این روش، روحانیت به جایگاه گذشته بازگردد.